dilluns, 6 d’agost del 2012

"...I'm The Sad Clown..."


"...Tú nunca podrás ser Payaso Tonto,
Tú sólo podrás ser Payaso Triste...
El que recibe los tartazos y las bromas, el que no se ríe de las gracias del Payaso Tonto...
Aunque hay una manera,
Si, si que la hay para que tu también puedas ser Payaso Tonto.
Ríete de todo y de todos...
Ríete del destino...
Y cuando realmente tengas algún propósito, lucha y ve a por él.
Y si alguien se interpone en tu camino...
No lo dudes nunca...VENGANZA!!"


Adoro la película  "Balada Triste de Trompeta".
Cuando la fui a ver al cine, al terminar me puse de pie y aplaudí con todas mis fuerzas.
Describía muy bien la apática cotidinanidad que vivo día a día, mi forma de ver la vida como un puto circo sin escrúpulos.
En mi circo yo soy la directora/presentadora de escasa ropa y sombrero de copa que describe sin tapujos lo que le ronda en la cabeza.
Habitualmente en él me acompañan un aventurero domador, un mimo, una aviadora y un payaso.
Mas la gente no sabe que cuando me quito el maquillaje y me visto de civil el verdadero circo sigue activo sin descanso.
Entonces no hay ni aventureros domadores, ni mimos, ni aviadoras ni payasos.
Hay humanos grises y banales y estoy completamente sola.
La gente me mira raro porque nota mi expresión incómoda, y no sé como lo hago que tanto si me lo paso genial como si me muestro pasiva siento que el resto me señala.
"Esta chica no está muy bien de la cabeza..."
"Es rara..."
"No es normal..."
"No merece ser uno de nosotros..."
No soy normal porque no sigo unas normas tontas de apariencia.
No soy normal porque estoy harta de tabúes.
No soy normal porque digo lo que pienso.
El típico asesiono violador en serie guardaba las apariencias, todos le saludaban y no pasaba nada....hasta que pasó.
Yo digo que a veces me pregunto que se debe sentir al matar a alguien con tus propias manos y la gente se escandaliza aun sabiendo que soy muy sencilla a mi manera.
Pues es verdad.
No.
Yo no soy como vosotros.
Me hartais todos y cada uno de vosotros "civiles grises"
Me cansan vuestros prejuicios.
Sois tan limitados que no sabéis ni quereis ver más allá de vuestra nariz
No por nada pero yo también tengo un corazón que posiblemente llore mucho más que el vuestro al tener que contener sus emociones.
Eso es posible dado que mis sentimientos, afectividad y pensamientos son mucho más sensibles que los vuestros, ya que la mayoría de vosotros mis queridos civiles grises jodeis pensando sólo en vuestro propio beneficio y encima sois capaces de dormir por la noche.
No lo entiendo.
Yo las veces que he hecho algo "moralmente incorrecto" me he pasado las noches llorando sin poder descansar...como lo hacéis vosotros??
Posiblemente poque por dentro estáis muertos y no lo sabéis.
Apariencia gris...y por dentro la peor de las pudredumbres...pero eso si.
Vosotros SIEMPRE tendréis una buena oportunidad que os brindará la vida mucho antes que a mí.

Sé que para vosotros soy la Payasa Triste.
La que cuesta que se ría y la que mira raro al resto.
Pero mucho cuidado no empiece a querer ser Payasa Tonta yo también.
Porque hasta ahora he luchado por mis objetivos teniendo en cuenta siempre el beneficio que pueda sacar para los demás.
No obstante me empiezo a cansar...
Y esta Payasa Triste ya no tiene 18 años precisamente.
Y va esperando, va tragando deseando que pase algo que ni ella sabe que es.
Y una voz interior le grita que ha llegado la última fase para poder ser Payasa Tonta
"...Cuando realmente tengas algún propósito, lucha y ve a por él.
Y si alguien se interpone en tu camino...
No lo dudes nunca...VENGANZA!!"

2 comentaris:

  1. Allò que esperes i que no saps que és arribarà el dia menys pensat i és més a vegades ho tenim davant però no sabem veure-ho. Parleem un dia d'aquests! Petoons <3

    ResponElimina
  2. cuanta amargura, dios...

    ResponElimina